Ieder zijn leven. Ieder zijn verhaal. Dankzij de reconstructie kan ik het mijne lachend vertellen.

Ieder zijn leven. Ieder zijn verhaal. Dankzij de reconstructie kan ik het mijne lachend vertellen.

“Ik heb besloten om gelukkig te zijn…
Het helpt mijn gezondheid.”
   Voltaire

Ieder zijn leven… ieder zijn verhaal. Ieder leven een verhaal.
In veel gevallen… ieder zijn ziekte. Kanker heet de mijne. Borstkanker.

Van mijn borsten heb ik nooit gehouden.
Als tiener verpestten ze mijn leven. Ze kwamen te vroeg. Te groot.
Later ging het beter. Mijn man hield er wel van.
Het is makkelijker van je borsten te houden als iemand anders van je houdt.

Toch bleef de gedachte knagen… kon ik ze maar verkleinen.

Op mijn 46ste zette ik in alle stilte de stap. De plastisch chirurg Dr. B. De Frene deed de ingreep. Een nachtje ziekenhuis en de volgende dag om 11 uur naar huis met twee parmantige handjes vol. Prachtig.

Mijn geluk was echter van korte duur. Zes weken later kreeg ik te horen dat er tijdens het celonderzoek in de verwijderde massa  2 insitu’s ontdekt waren. Slapende kankercelletjes die extern onmogelijk op te sporen zijn. Niet met mammo. Niet met echo. Enkel door een ingreep.
De klap kwam hard aan. Mijn moeder was aan borstkanker overleden toen ik 24 was.
Alles kwam terug. Haar operatie. De verminking. De aftakeling. De dood. 
Blijkbaar had ik het nu ook.
Maar… we waren er vroeg bij. We hadden de kanker ontdekt nog voor hij aan z’n vernietigingstocht had kunnen beginnen.
De chirurg ving de eerste schok op en stelde voor om meteen een reconstructie te doen als het ooit nodig mocht zijn. Samen met mijn huisarts spraken we af om na 6 maanden een MRI (scan) te laten doen. We zouden met z’n allen alert blijven.

De eerste scan was al vernietigend. Een tumor van 2,6 cm. Onderaan de rechterborst. Alles moest weg. Ook de okselklieren. Geen enkel risico werd nog genomen. 
Dr. De Frene hield woord. Directe reconstructie kon perfect toegepast worden. Het litteken van de borstverkleining werd weer opengemaakt en de borst uitgelepeld.
Borstchirurg Dr. De Leyn nam de tumor en de oksel onder handen, waarna de reconstructie met eigen buikweefsel begon. Een uitputtende operatie van 9 uur maar ik kreeg er veel voor terug: twee warme borstjes en een plat buikje er bovenop.

De operatie was zwaar…  voor borst, buik, mijn hele lijf. Ook psychisch.
Gezin, familie, een hele kring wordt meegesleurd als de terreur ‘kanker’ losbreekt.
Maar mijn lichaam was sterk. En de geest volgde!
Na enkele weken liep ik weer rechtop. Met sjaals en pruik fietsten we weer langs Vlaamse en andere wegen. De ziekte met chemo en alles errond heeft ons één zomer gekweld maar niet geveld!

Het was allemaal erg. Heel erg. Maar  dankzij de reconstructie kon ik overleven. Ik bleef ondanks alles; ‘vrouw.’ Ook voor mijn man.

Nu,  een jaar later ben ik bijna weer de oude.
De tepelreconstructie met tatoeage is achter de rug. 
Binnenkort ga ik weer zwemmen, fietsen, reizen, werken… Kortom, leven zoals voorheen.
De toekomst kan ik niet voorspellen. We leven nu… en als er ooit weer te wenen valt zullen we wenen. Samen.

Ieder zijn leven. Ieder zijn verhaal.

Dankzij de reconstructie kan ik het mijne lachend vertellen.

Ik hield niet van mijn borsten.

Nu wel.

Ze zijn van mij.

Ze zijn gekrast door de tijd en de ziekte.

Maar ze zijn van mij.

Ik hou van hen.

Van allebei.