De reconstructie heeft mij er bovenop geholpen en een nieuw leven gegeven

De reconstructie heeft mij er bovenop geholpen en een nieuw leven gegeven

Mijn verhaal begint in maart 2006. Ik leidde een actief en sportief leven, had een sterk lichaam en twee borsten die altijd een heel vanzelfsprekend deel van mezelf waren geweest.  Ik was gewoon een 55-jarige vrouw met een man, twee kinderen, een kleinkindje … tot bij een routinecontrole borstkanker werd vastgesteld

Toen ging alles razendsnel. De bodem was toch al vanonder mijn bestaan weggeslagen, dus mijn rechterborst moeten verliezen om te kunnen blijven leven, vond ik geen overdreven grote opoffering. Ik was van plan te vechten tot het uiterste en was alleen op leven gefocust. Dat bleef zo tijdens chemo en bestraling.

Toch was de confrontatie met die –nochtans mooi uitgevoerde – amputatie bikkelhard. De eerste aanblik in het ziekenhuis en ook de dag dat ik thuis het verband eraf mocht nemen, zijn momenten die ik nooit kan vergeten.
En het bleef moeilijk. De niet te vermijden badkamerspiegel bij het uit de douche stappen, de lingeriewinkels, de mode met – in mijn ogen – meer en dieper uitgesneden decolletés dan ooit… ik keek weg, sprak nooit over mijn gemis, maar het was zo ingrijpend. Ik voelde mij vervreemd van mezelf, van mijn eigen lichaam.

Gelukkig, het allerbelangrijkste gebeurde: de therapieën werkten.
Ik probeerde weer gewoon te leven zoals vroeger en vond mezelf flauw en ondankbaar omdat het niet echt lukte wegens die ene borst. Zorgeloos functioneren was er niet meer bij, ik was voordurend waakzaam om“die eindeloze vlakte”, zoals ik die lege plek in het geheim noemde, goed verborgen te houden. Alhoewel ik zeker geen overdreven belang hecht aan het uiterlijk, kon ik met die verminking niet overweg. Zelfs tegenover mijn dichtste geliefden en vrienden  sprak ik er met geen woord over.
Een bijkomend probleem was dat ik fervent diepzeeduikster ben, ik train tweemaal per week in het zwembad en wissel heel dikwijls mijn duikkledij op de boot of aan de waterkant. Bij mijn duikvrienden hield ik mij groot, deed alsof er niets aan de hand was en had ondertussen allerhande trucs ontwikkeld  om zeker niets te onthullen. Maar evenveel plezier beleven aan mijn  sport als voorheen, was niet meer mogelijk, hoe tof en discreet mijn buddy’s ook waren.
Eigenlijk was plezier hebben aan om het even wat, heel wat moeilijker geworden.

Mijn gynaecoloog begreep het en opperde de mogelijkheid van reconstructie met eigen weefsel. Samen met dokter De Frene, plastisch chirurg, werd besloten tot een tweezijdige operatie waarbij de rechterborst gereconstrueerd zou worden en de linkerborst leeggemaakt en opnieuw gevuld, dit alles met weefsel uit mijn buik.
Mijn man, kinderen en vrienden hebben mij nooit de vraag gesteld of ik dit wel zou doen. Daar ben ik blij om, ze moeten beseft hebben hoe aangetast ik mij voelde. Ze wisten ook dat ik voldoende informatie ingewonnen had en lang had nagedacht.
Toen na de onderzoeken bleek dat de operatie mogelijk was, ben ik er 100 procent voor gegaan, leefde nog actiever, at nog gezonder. ’s Nachts sliep ik in met mijn hand die een kom vormde over de lege plaats om al te voelen hoe het zou zijn als ik mijn borst terug had. Ik telde de maanden, weken, dagen en uren af naar Sinterklaas, want de operatie was gepland op 6 december.
Dit was laatste wat ik dacht voor de narcose: “Ik word met twee borsten wakker”. Toen ik ontwaakte wou ik dan ook onmiddellijk kijken en het geluksgevoel bij wat ik zag was  overweldigend. Die borstjes waren zo echt en levend en zo helemaal van mij. Eigenlijk lag ik daar in het ziekenhuis even gelukkig als een kersverse mama met twee ‘borelingetjes’.
Die niet te beschrijven tevredenheid hielp mij dan ook door de eerste moeilijke dagen na de operatie.
Thuis kon ik nog zo goed als niets en mocht ik ook niets tillen: absoluut niet evident! Mijn borstjes genazen voorspoedig, van mijn buik had ik langer last, maar na acht weken liep ik helemaal recht en functioneerde ik weer voor het grootste deel.
Ondertussen veranderde er zo ongelooflijk veel en mijn leven werd weer mooi. De spiegel was geen vijand meer. Bij het uit de douche stappen zag ik twee gezonde borsten en ik had er nog een goed figuur bovenop gekregen omdat het weggenomen weefsel mijn buik strakker maakte. Het litteken neem ik er met plezier bij, het is voor mij eigenlijk een symbolische streep onder een heel moeilijke periode.
En ik genoot van al die eerste keren: voor het eerst beseffen dat je geen prothese meer nodig hebt, voor het eerst je twee borsten wassen, een normale bh kopen, gewone zomerkledij, een badpak en zelfs een bikini dragen. Veel belangrijker nog: je voor het eerst weer echt goed voelen in gezelschap omdat je weet dat je weer volledig bent. Ook omdat de reconstructie (ergens) het sein geeft dat je die kanker overwonnen hebt, alhoewel ik heel goed weet dat dit niet absoluut zeker is.
Bevrijdend is dat je geen verhullingen meer nodig hebt. Geen dikke kamerjas boven nachtkledij als je je prothese niet draagt, geen sporttruitje boven een badpak, geen sjaaltjes en hoge kragen, geen topjes achterstevoor aandoen (want de achterzijde komt hoger). De tic om mijn halsuitsnijding tegen mij aan te drukken telkens ik boog, ben ik het moeilijkst van al kwijtgeraakt. Ik was mij zó goed bewust van hoe mooi mijn lichaam weer in orde gebracht was en toch blééf ik het doen.

Ongelooflijk genoeg is er dan toch een dip geweest. Na een tijd voelde het aan alsof ik niet verder herstelde. Het was ongedurigheid troef omdat ik niet ver genoeg kon stappen, onvoldoende heffen, niet voluit kon spelen met ons kleinkindje Ergens was ik  bang dat ik mijn vroegere kracht niet zou terug krijgen. Dat ik mij daar ongelukkig over durfde te voelen na de succesvolle therapieën en reconstructie maakte me dan weer woedend op mezelf.
Ondertussen werd de tepelreconstructie uitgevoerd en die hield in verhouding met de vorige operaties niets in. Ik was weer een tijdje heel voorzichtig om zoiets moois niet te beschadigen, want al had ik eerder gedacht dat het zonder ook goed was, toch maakte het mijn borstjes weer zoveel natuurlijker.

Geleidelijk sterkte mijn lichaam toch aan. Vijf maanden na de reconstructie kroop ik na een uur duiken voor het eerst weer volledig op eigen kracht met een winterduikuitrusting van 44 kg aan, via zo’n kippenladdertje de boot op. Het ging moeizaam, maar ik had het gevoel dat ik er weer helemaal was. Een echt hoogtepunt was dat omdat ik  tijdens die zesentwintig maanden van kankerbehandeling en reconstructie achteraf, voor een deel ook gevochten had met de idee dat ik weer zou duiken als voorheen.

Daar eindigt mijn verhaal dat zeker niet bedoeld is om iemand tot een operatie aan te zetten. Elke vrouw ervaart het verlies van een borst anders en gaat er op haar manier mee om. Ik heb heel veel respect voor diegenen die de moed hebben om zonder borst(en) wél verder te gaan. Bij mij lukte het niet.
De reconstructie heeft mij er bovenop geholpen en een nieuw leven gegeven. Als je je uiterlijk goed voelt, gaat het innerlijk welbehagen ook omhoog.  Ik kan van alles genieten en beleef zo’n grote vrijheid en geluk, al is het maar omdat ik mij gewoon weer eentje tussen de anderen voel. Ik zou de stap zeker opnieuw  zetten, goed wetend dat de operatie zwaar is en het herstel bij mij trager ging dan ik had verwacht.
Ik vind dat ik verschrikkelijk veel geluk gehad heb omdat die ingreep nu mogelijk is en omdat er chirurgen zijn die beseffen hoe belangrijk dit is voor een vrouw en die de gave en de gedrevenheid hebben om zich daarop toe te leggen.

Ik kan dan ook niet anders dan iedereen – en niet in het minst dokter De Frene – te bedanken om de borsten die ik verloren had te reconstrueren en ik zegen iedere dag wel tientallen keren het feit dat ik teruggekregen heb wat ik eerder als vanzelfsprekend beschouwde.